ჩემო ზა,

ზაზ, მახსოვს, ახალ სკოლაში პირველი დღე.

ისიც მახსოვს, კლასში რომ შემოხვედი, კლასელები განსხვავებულად მოგესალმნენ. რაღაცნაირად ვიგრძენი, რომ ზედმეტად დიდ პატივს გცემდა ყველა.

პირველი ერთი კვირა ‘გამარჯობის; მეტი არც არაფერი გვითქვამს ერთმანეთისთვის.

მახსოვს, ხუთშაბათი დღე იყო, ბიოლოგიის გაკვეთილი. მე და ქეთი გვერდიგვერდ ვისხედით, ჩვენს უკან კი შენ და ეკეკე.

-მას, შეიძლება, ორი წუთით გარეთ გავიდე?

მასწავლებელმა უხმოდ დაგიქნია თავი.

ქეთი ოხუნჯობის ხასიათზე მოვიდა. ხან ერთზე იხუმრა, ხან მეორეზე.. ბოლოს მერხებსა და სკამებს გადაწვდა. ბაჭია ახალი ხუმრობის სათქმელად რომ მოემზადა, ამ დროს კლაში შენ შემოხვედი.

-ბარეღამ მანდ ხარ და მიდი, გაკვეთილი მოყევი.

ქეთიმ ეშმაკურად გითხრა და “ვაჰაჰა”-თი გადავარდა უკან. მისმა სიცილმა მეც შემომიღუტუნა და ავყევი. შენ ძალიან გაბრაზდი. მახსოვს, გვითხარი:

– ვისი რა დასაცინი მჭირს.

ქეთი ამაზე უფრო გახალისდა. საბოლოოდ, შენ ყვირილზე გადახვედი, ქეთი –  “გოგო კი არა სახელი მაქვს, ზაზა.” საყვედურებზე, ხოლო მე “ქეთ, კაი რა შეეშვი.”-ზე. ჩემმა ფრაზამ დააგვირგვინა სიტუაცია, ვაიმე… არცერთს არ შეგვიმჩნევია, მაგრამ ორივეს შეგვეშინდა, ახლა რამე არ გვესროლოსო.

მერე მახსოვს, სადღაც ორი კვირა როგორ გლანძღავდი, მაგას თავი რა ჰგონია, სხვებს რომ აჩმორებს ჩემთან არფერი გამოუვა, დამაცადე მაგას რა ვუყო-მეთქი.. სიტყვები სიტყვებად რჩებოდა.

დედაჩემი რომ მეკითხებოდა, კლასში ვინ გაჩუმებსო, ყოველ ჯერზე ზაზა-მეთქი ვპასუხობდი.

მერე ანის დაბადების დღე იყო. მაშინ ისეთი დიდი ყურადღება გამოიჩინე, რომ მივხვდი, საშინლად შემიყვარდი.

მერე ნინის დაბდღე… ვაიმე.. ❤

თებერვალში ბაკურიანი.. უფუფუფ… იცი, ვერ ვიტყვი, რომ მე და შენ ძალიან ახლო მეგობრები ვყავით-მეთქი მაგ დროს, მაგრამ აი, რაღაცნაირად მედადებითებოდი და… მოკლედ, შენთან ურთიერთობა მსიამოვნებდა. შენი ხუმრობები და “ბოროტული” ფრაზები, რომელიც ჩემდამი იყო მომართული სკოლაში სიარულს უფრო მანდომებდა. რამდენჯერმე აღვნიშნეთ კიდეც ბავშვებმა, რომ:

-ზაზა როცა სკოლაში არ არის, საშინელი მოწყენილობაა კლასში.

ჩემს თვალში დღითიდღე იზრდებოდა შენდამი პატივისცემა. აქამდე სულ მიკვირდა, ბიჭებში ასეთი ავტორიტეტი როგორ აქვს-მეთქი, თუმცა ეს ყველაფერი მალევე დრომ განმიმარტა. მუდამ ვგიჟდებოდი იმაზე, ასეთი მაგარი მეგობრობა როგორ შეგეძლო. დღესაც, ჰო, მოგიყევი არა, კახაბრიშვილისა და ბერიაშილის ჩხუბზე.. კიდევ ის, ცუდი ინციდენტი. ეკეს რომ ამოუდიექით მხარში.. მოკლედ, ყველაფერს აქ ვერ ჩამოვწერ.

ყველაზე ხშირად იცი, რა მახსენდება ხოლმე? აი, აჩმაჩუნას ნომერი რომ მომეცი, არადა ეკესიაო.. თუ ამ ცხოვრებაში რამდენიმე საშინლად უხერხული და იმავდროულად სასაცილო  სიტუაცია მექნება გასახსენებლი, იცოდე, რომ პირველ ადგილზე ეგ გავა.

ისე, ახლა გამახსენდა, დედაჩემი სულ ამბობს ხოლმე, აი, ზაზას ხომ არ ვიცნობ, მაგრამ მაინც ძალიან მიყვარსო.

მერე მახსოვს, აპრილის თვეში შენი ტექსტური შეტყობინება, ჩემს დაბადების დღეს რომ ეხებოდა. და ის, ჩემი მესიჯიც:

-იმედია, შენზე წარმოდგენა არ შემეცვლება. მინდა, ისევ ისე ვფიქრდობდე, როგორც ადრე.

შენი მწარე კომენტარი და ჩემი 88-ჯერ დაწყებული ტექსტი, მაგრამ საბოლოოდ მაინც რომ არ გამოვგზავნე. ეს ფაქტი ისე მალე მიეცა დავიწყებას, რომ მეც გაკვრივებული დავრჩი.

სულ გეჩხუბობებოდი და გეწუწუნებოდი, ბოროტო და მწარე ენის პატრონნო, ნუ მიშლი ნერვებს-მეთქი, ხანდახან ენის გამოყოფითაც ვკმაყოფილდებოდი.

კიდე ის მახსოვს, მე ნერვების მოშლას რომ ვცდილობდი, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. მერე შენ დამცინოდი..

მაისის დასაწყისში მივხვდი, რომ ჩვენ უკვე კარგი მეგობრები ვიყავით. ხუმრობაში უფრო მეტად გახსნა შენც მოახერხე და მეც.  შენი არ ვიცი, მაგრამ პირადად ჩემთვის უკვე ძააალიან ძვირფასი ადამიანი იყავი იმ დროს.

წუწაობების სეზონი დაიწყო. შენი და კიდევ რამდენიმე ადამიანის წყალობით, ყოველდღე სველი მივდიოდი სახლში.

მერე სკოლის გამოცდები იყო. ჩემი წუწუნები და შენი სიტყვები…

შაბათი დღე… გურიკას პაროდია:

-აუუუ, ბავშვებოო, კაბა მაცვიაა… აუაუააუაუაუ… ზაზააა, არ შემასხლა.. აუუუ, კაბა მაცვია რა…

შენ ნაბეღლავს სვამდი.. ბოთლი ხელში შეათამაშე. ისე გამოგივიდა თითქოს მასხამდი, მაგრა, ნტ… დამინდე, თუმცა უცებ წაიკუზესავით და შენს უკან მდგომი ერეკლე ჰოლივუდური ღიმილით მომარჯვებული წყლიანი ბოთლის ჩემკენ ატრიალებს.. ერთი სახეზე ხელების აფარებაღა მოვახერხე.. სულ დავსველდი.. ბარეღამ სველი ხარ და აჰა, დაბეღლავიო… მოკლედ, ბევრი სიცილ-ხარხარი იყო..

გამოცდები დღეს დავამთავრეთ.. სკოლის ეზოში საკმაო ხანი ვიყავით… ბეევრი, ძაალიან ბევრი ისტორია გავიხსენეთ.. ყველა დამშვიდებული იყო. გვეგონა, გაგდებით არავის აგდებდნენ.. თქვენ, ბიჭები მალევე დაიშალეთ.. ჩვენ, გოგოები დავრჩით, აჰო, კიდე გოშკა.. მერე მეგი ვნახეთ და:

-სოფოს და ბერიაშვილს აგდებენ.

ოთხივეს სახეზე ფერი აღარ გვედო..

მერე სახლში წამოვედი. აი, რასაც ჰქვია, ჩამჟავებული ხასიათითურთ..

დაახლოებით ექვსზე დამირეკე.. არ მახსოვს, როგორ დაიწყე ლაპარაკი, მაგრამ სკოლიდან გადასვლა მიწევსო ეს კარგად გავიგე.. ჯერ ტელეფონზე საუბარისას კარგად ვღვარე ცრემლი… კარგა ხანია, ასე მწარედ არავისთვის მიმიყენებია შეურაცხყოფა… და მერე რომ გავთიშეთ …

არ მინდა, რომ კლასიდან გადახვიდე. ყელაფერს ვფიცავარ… სკოლაში სიარული, შენი და რამდენიმე ადამიანის გამო მიხარია. როგორ უნდა გთხოვო, რომ ნოემბერში გამოცდები ჩააბარო, აღარ ვიცი.

არ მაინტერესებს სხვები. მე ყველაზე მეტად დამაკლდები, ყველაზე მეტად. ((( აქამდე არავისთან და არასდროს მითქვამს – იცი, რომ ორი წლის წინ ბიძაშვილი გარდამეცვალა, ზაზა ერქვა. იმ სითბოსა და სიყვარულს, რაც მისგან უნდა მიმეღო, ახლა შენგან ვიღებ. ვიცი, რომ ერთმანეთს არასდროს დავკარგავთ, მაგრამ… მიყვარხარ!